ORPG | As cold as ice and as warm as the sun

De tranen sprongen hem in de ogen, toen ze begon te prikken in de hand met de snee. Had ze niet al genoeg gedaan? De broek die hij aan had, hing aan flarden rond zijn benen. Ze trilden, de vermoeidheid sloeg toe waardoor hij zijn lichaam niet meer goed onder controle wist te krijgen. ‘Laat me met rust, heb jij vandaag nog niet genoeg schade aangericht?’ De boze toon kwam niet goed over door de zwakte in zijn stem. Plots voelde hij een flinke klap. Het meisje had uitgehaald om hem vervolgens een flinke mep in het gezicht te geven. Niet alleen de aanraking zelf deed pijn, ook de plotselinge verandering van warm naar koud liet hem branden. Een harde PETS was het resultaat. ‘Nee,’ luidde haar antwoord.
Heel even kneep hij zijn ogen dicht, ervan overtuigd dat wanneer hij ze open zou doen, hij haar wat zou aandoen. Dat leek hem nu geen geschikt moment. “Rustig maar,” nam hij zichzelf voor. “Binnen een dag of twee ben je voorgoed van haar af.” Ergens was het wel een geruststellend moment. Het idee van bevrijd zijn leek hem wel wat. Niet alleen van haar, maar van alles. Zijn leven, zijn herinneringen, zijn eer die dan niet meer zou bestaan, maar die een ander zou worden. Een maal zuchtte hij diep in en besloot dat hij haar voorlopig nog even niet zou kunnen doen.
‘Wordt het niet eens tijd dat het verdwaalde prinsesje terug naar haar paleisje gaat,’ zei hij op een hatelijke toon. Hij had echt zin om haar te treiteren op het moment. Veel had hij niet te verliezen, hier en op dit moment, dus kon hij het beter net zo gemakkelijk voor hemzelf maken als hij wilde. En aangezien hij ervan overtuigd was dat zij hem niet mocht, kon hij dat er best nog wel even inwrijven. Hij had geen idee wat ze van plan was om te gaan doen. Of ze zelf ook weg zou gaan, of gewoon hem de schuld geven van alles wat daar in het open veld was gebeurd. Haar vader zou haar direct geloven. Want wie geloofd immers dat het lieve Zomerrijk prinsesje ook maar íets fout kon doen? Hij lachte erom.
Een lap tweedehand stof, afkomstig van de onderkant van haar met modder besmeurde jurk zat om zijn hand gebonden. Hier kon geen sterilisatie middel tegenop en hij had het idee, dat hij beter zonder zou overleven, dan met de kans dat hij bloedvergiftiging op liep.
Met een smerige blik in zijn ogen, leunde hij op een lage tak van de boom en trok hij zichzelf omver. Met trillende benen, liet hij zich in de berm glijden, waar hij bijna op zijn hoofd viel. Een reeks vloeken ontsnapten uit zijn mond. Ergens hoorde hij het gebries en gehinnik van Mica, maar dat kon hem niet meer schelen. Zijn paard had voor haar gekozen? Laat hem maar lekker met haar mee gaan.

‘Laat me met rust, heb jij vandaag nog niet genoeg schade aangericht?’ Als hij niet zo zwak en gewond was geweest, had het misschien boos geklonken, maar het was genoeg voor haar om hem met samengeknepen ogen aan te kijken. Ze haalde naar hem uit. Haar vlakke hand kwam met een harde klap tot stilstand op zijn wang. 'Nee.' Ze begon de geneesmiddelen weer op te ruimen. 'Je mag best eens leren om wat dankbaarder te zijn.'
Oké, zij was ook niet al te dankbaar geweest, maar goed. Hij moest wel beseffen dat hij zonder haar nu niet hier zat, niet levend in ieder geval. En als hij nog leefde, dan zou zijn leven binnen een korte tijd zijn geëindigd.
'Jij hebt mij hier gebracht, dus nu krijg je me ook niet meer weg,' zei ze. 'En ik wil ook niet terug,' vervolgde ze zachter. Nu was ze eindelijk vrij van alle regels en haar moeder. En hij zou haar daar niet terug kunnen krijgen. Of hij zou haar bewusteloos moeten slaan en haar dan bij de poort afleveren, maar in zijn huidige toestand zou dat ook niet lukken.
Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze verder de schaduw in schoof. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze had het bloedheet en kon daar absoluut niet tegen. Dat was raar, aangezien ze eraan gewend zou moeten zijn. Ze kon zich wel voorstellen hoe de jongen zich zou voelen. Na een paar minuten uitgerust te hebben, stond ze op.
'We gaan,' meldde ze kort. Met dat ze op stond, kwam ook zijn paard naar haar toegelopen. Ze wist niet hoe ze het ging doen, maar ze zou hem op het paard krijgen. Voorzichtig, zodat ze hem geen pijn deed, hielp ze hem overeind. Met de nodige moeite wist ze hem op de rug van zijn paar te krijgen. Het dier bleef gelukkig rustig staan. De jongen moest zelf maar zorgen dat hij rechtop bleef zitten, dat was niet haar probleem. Ze pakte de teugels en leidde hen het bos in. Hier was het iets frisser maar het scheelde niet veel. Al gauw begon de hitte zijn tol te eisen. Ze begon duf te worden. Na nog een stuk te hebben gelopen, besloot ze dat het tijd was om uit te rusten. De zon begon inmiddels alweer richting de horizon te zakken. Ze hoopte dat met de avond het ook wat frisser werd.
Ondanks dat haar spieren brandden van vermoeidheid, hielp ze hem nog weer van z'n paard af en plantte ze hem tegen een boom aan. Het was duidelijk te zien dat ook de jongen moe was.
Caéliane ging naast hem zitten, nou ja, er zat zeker twintig centimeter tussen, en legde haar hoofd tegen een boom aan. Ze sloot haar vermoeide ogen. Binnen de korste keren zakte ze weg in een diepe slaap. Wat ze daardoor niet merkte was dat ze langzaam opzij zakte. Ze gleed steeds verder opzij en duwde de jongen daardoor ook omver. Net zolang tot ze half over hem heen lag. Zijn huid was een aangename verfrissing met de hitte, maar veel merkte ze er niet van in haar slaap.

Het allerliefst had hij terug willen slaan op het op het moment dat ze zei dat ze mee zou gaan. Daar gíng zijn leven. ‘Misschien heb ik wel geen idee waar ik heen wil,’ zei hij in een poging haar terug te jagen naar haar eigen leventje. Hij knarste zijn tanden bij het idee dat ze ook niet terug wilde. Het allerliefst sleurde hij haar terug naar haar woonkamer, bond hij haar vast aan het bed en ging hij ervandoor. Nu zou dat eerder andersom gebeuren, dus zou hij nog even moeten wachten tot hij beter was.
‘Ik heb helemaal nooit om jouw zorg gevraagd en als jij niet zo opdringerig en betweterig was geweest, had ik het zelf opgelost.’ Daarbij dacht hij aan zijn wintersjaal die hij wel had kunnen gebruiken. Vanaf het moment dat hij de grens over was gestoken, had hij hem al niet meer nodig gehad. Of beter gezegd: hij was letterlijk gesmolten wanneer hij hem om had gehouden.
Misschien dacht ze, dat hij gewoon opzoek ging naar de schaduw, maar in werkelijkheid had hij een poging gedaan om weg te komen. Eigenlijk heel dom, maar hij hield het even geen seconde langer meer uit in het bijzijn van haar. Maar voor hij drie meter verder was gekomen, voelde hij al een hand rond zijn bovenhand die hem overeind trok en hem mee nam terug naar boven. Ongeduldig gaf hij een ruk aan zijn arm, als een klein kind die niet deed wat zijn moeder wilde, maar ze trok zich er niets van aan en liep gewoon verder.
‘Ik ga niet op dat paard,’ zei hij bard. Mica draaide zich naar hem toe, zijn grote bruine ogen keken hem strak aan, alsof hij hem zei dat hij zich niet zo aan moest stellen, maar ditmaal haalde hij zijn neus op en trok hij zich niets van zijn toenmalige rijdier aan.
Toch bleek ze sterker te zijn dan hij dacht, want binnen vijf minuten had ze hem al op het rijdier getrokken. Misschien met lichte tegenstribbeling, maar veel kon hij toch niet doen op dit moment. Hij kon haar niet eens terugslaan, en niet omdat het een meisje is, maar omdat zijn rechterhand er niet al te best aan toe was en hij zijn linker nodig had om zich ergens aan vast te houden, wilde hij staande blijven.
Met zijn hoofd in de vacht van het dier, zijn arm langs zijn zij hangend en zijn andere hand bij het begin van de teugels, zat hij op Mica. Zijn ogen waren gesloten, want moe was hij. De zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd, terwijl ze door de bossen trokken, zover mogelijk weg van het zomerpaleis.
De nacht zette in. Geen wolk was te zien en de warmte werd daarom niet vastgehouden. Het rustige ademhalen van het dier stelde hem gerust. Hij merkte het nauwelijks dat Caéliane hem van de rug afhaalde en hem op de grond neerzette. Hij kon geen stap meer verzetten, ook al had hij dat de hele middag niet gedaan. Hij had zelfs de puf niet meer om eten te zoeken in een van de zadeltassen.
Hij zich achterover vallen in het gras en keek naar de hemel boven hem. Hij kon niet ontkennen dat hij het prachtig vond, wat daarboven te zien was. Thuis, of liever gezegd, de plek waar hij vroeger woonde, daar was nooit een sterrenhemel te zien. Enkel wolkenvelden die zich tot aan de horizon uitstrekte. Hij herkende geen ster, maar dat maakte niets uit.
Plotseling, ving hij een beweging op vanuit zijn ooghoek. Mica was opgestaan en stond nu rechtop naast het meisje. Hij ging met zijn kop naar beneden en duwde zachtjes tegen het meisje aan. Ze bewoog. ‘Hou op,’ siste hij. Heel even keek hij Cennick aan, maar vervolgens gaf hij haar nog een setje en rolde ze tegen hem aan. Een warm lichaam drukte zich tegen het zijne en even wist hij geen adem te halen. Hij probeerde zich te bewegen, maar het lukte niet. Zijn lichaam werkte niet mee. ‘Rotpaard,’zei hij, vanuit de grond van zijn hart. Een huivering trok door hem heen. Ondanks dat hij flinke kou gewend was, was het nu eigenlijk te koud voor hem. De temperatuur was zeker twintig graden gedaald en dat deed het niet goed voor zijn gezondheid. De warmte die ze uitstraalde was een welkom cadeau. De kracht niet meer hebbend om haar wakker te maken, verdraaide hij zijn hoofd, ging hij iets meer in elkaar getrokken liggen en viel hij in slaap.

De lucht was in het oosten al donkerblauw gekleurd, maar in het westen sierden oranje en roze tinten de hemel. De zon was getransformeerd in een gloeiende oranje bol en zakte richting de horizon, helderoranje flarden door het roze heen vlechtend. Het donkerblauwe kwam langzaam dichterbij. Soms was de nacht een welkome tijd, water na een lange tocht door een woestijn, maar de nacht bracht ook nieuwe dingen met zich mee. Duistere geheimen, kwade machten. En soms, heel soms was de nacht gewoon nacht. Donker. Niet meer niet minder. Uitgestorven donker. Dieren zochten hun holen op, gordijnen werden gesloten en kaarsen gedoofd. Ogen gingen dicht en slaap overviel dorpen en steden.
Soms was slaap te vergelijken met de dood. Je sloot je ogen en zonk weg in een eindeloze poel van duisternis. Verbeeldingen nemen je geest over, bezorgen je een mooie droom, afschuwelijke nachtmerrie of een afschuwelijke droom of mooie nachtmerrie. Soms moest je je angsten onder ogen zien, in plaats van ze opsluiten. Soms moest je het ijzeren gordijn rond je emoties openen en je ware aard blootstellen aan je omgeving. Maar je moest opletten, er zaten er altijd tussen die er misbruik van maakten.
Op het moment had Caéliane geen mooie droom of afschuwelijke nachtmerrie, geen afschuwelijke droom en ook geen mooie nachtmerrie. Ze sliep gewoon. Zwart, donker, slaap.
De dag was overgegaan in nacht en de nacht ging over in dag. De zon kwam weer op in het oosten. Elke dag hetzelfde, maar tegelijkertijd ook elke dag zo anders. Een grope vogels vloog over, tekende zich zwart af tegen de lichtblauwe ochtendhemel en liet Caéliane ontwaken uit haar slaap. Haar ogen hield ze gesloten, een zwakke poging om weer te slapen. Kou drong door haar jurk heen. Dat liet haar helemaal wakker worden. Kou? Ze opende haar ogen en keek recht tegen de gesloten oogleden van de jongen aan. Zijn koude adem streek over haar blote hals. Ze schoot met een gil achteruit, schrik was van haar gezicht af te lezen. Haar gil maakte ook hem wakker. Pets. Haar vlakke hand op zijn wang, twee keer. Het leek wel alsof ze er geen controle over had.
'Wat dóe je?' Met samengeknepen ogen en een ietwat boze blik in haar ijsblauwe ogen keek ze hem aan. Ergens had ze de kilte van zijn huid helemaal niet erg gevonden, dan had zij het in ieder geval niet zo snikheet. Maar dit verzweeg ze, stopte ze weg en vergrendelde ze.

Een rilling schoot van zijn hoofd naar zijn tenen door de plotselinge klap die zijn gezicht raakte. Een hete hand nog wel. Direct stoof hij een meter naar achteren op zijn handen, tot zijn hand begon te branden en hij erdoor heen zakte. ‘Auw!’ schreeuwde hij. ‘Waar was dat nou weer voor nodig?’ Ditmaal wist hij zeker dat hij écht niets verkeerds had gedaan. Hij was immers niet degene geweest die tegen haar aangerold was, maar andersom. Cennick kromp ineen toen een helse pijn door zijn hand schoot. Een stroompje bloed ging door het geïmproviseerde verband heen. De verraste, maar plotseling kwade blik die in zijn ogen lag, kon ze niet zien, omdat hij zich had omgedraaid naar Mica, die heerlijk stond te grazen van het weinige gras achter hen. ‘Rotpaard,’ sprak hij voor de tweede keer in twee dagen. Mica reageerde er al niet meer op.
Een traan welde op in zijn ogen, zo’n pijn deed het. Hij zou hem de komende dagen echt niet kunnen bewegen, want dan zou hij constant open springen en nooit de tijd krijgen te genezen. Hij had er nu al geen zin meer in, in dit alles. Als hij constant een klap zou krijgen, kon ze van zijn part ophoepelen. Het liefst sowieso wel, maar hij kon er niet tegen wanneer hij het niet terug kon doen wanneer mensen hem pijn probeerden te doen. Voorzichtig, maar op een hand steunend, stond hij op, het meisje goed in de gaten houdend. Eigenlijk had ze als een soort verwarming gewerkt, maar nu kreeg hij het alweer wat kouder, doordat de dag nog maar net begonnen was en de zon pas net begonnen was op te komen aan de horizon. De vroege vogels floten vrolijk, terwijl een overvliegende kraai het mooie zangspel verstoorde.
Langzaam, zonder zichzelf pijn te doen kwam hij overeind. Mica kwam naar hem toegedraaid en toen hij zijn nek tegen hem aan wilde leggen, zogenaamd om het goed te maken, duwde hij hem half weg en begon te graaien in zijn zijvakken. Hij haalde er een half brood uit en een appel, die niet al te lang meer goed zou zijn. Voorzichtig ging hij weer op zijn eigen plekje op de grond zitten. Cennick probeerde dit alles maar even te vergeten, dat zou beter voor zijn ego én zijn gezondheid zijn.

Nog een paar seconden keek ze hem aan, boos, verward, schuldig. Schuldig omdat ze eigenlijk niet eens een goede reden had gehad om hem te slaan. Als hij in zijn slaap tegen haar aan was gerold, dan had hij er ook niets aan kunnen doen. En misschien was zíj wel tegen hém aangerold. Waarschijnlijk zou zijn paard de enige zijn geweest die het had gezien, en zou ze er dus nooit achterkomen. Misschien was dat maar beter ook. Als het háár schuld was, zou zij zich moeten verontschuldigen, dan zou zij moeten toegeven. En dat deed ze niet graag, toegeven. Ze wilde altijd gelijk hebben, maar de jongen waarschijnlijk ook. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Dat zou nog wat worden. Waarschijnlijk duurde de reis naar de grens wel enkele dagen en met tegenslag zelfs weken. En als ze de grens dan hadden bereikt, zou zij er stiekem vandoor moeten gaan.
Even wierp ze een vlugge blik op de jongen. Ze zou hem zo ver moeten krijgen dat hij haar wat vechttechnieken leerde. Als ze hem dan verliet, was ze in ieder geval niet helemaal machteloos. Bovendien kon hij met zijn verwondingen niet goed vechten en er zou toch iemand moeten zijn die een beetje behoorlijk moest verdedigen. Caéliane had verhalen van reizigers en onderzoekers gehoord. In het bos zouden rare wezens leven. Dwergen, heksen, bosnimfen, feeën. De mysterieuze meertjes zouden worden bewoond door meerminnen en in de ochtend zouden eenhoorns tussen de bomen door zwerven, verscholen in de mist.
Ze wist niet of ze die verhalen moest geloven. Ergens klonken ze wel geloofwaardig, maar ergens ook absoluut niet. Want meerminnen? Dat zou ze pas geloven als ze het met haar eigen ogen zag.
Toen ze zag dat de jongen eten uit de zadeltassen haalde, merkte ze dat ze zelf ook best wel honger had. Maar hij pakte alleen wat voor zichzelf, uiteraard. Opnieuw ontsnapte een zucht uit haar mond. Ze moest maar even zonder eten doen. Als ze hem zou vragen om wat eten dan gaf ze toe dat ze zijn hulp wel degelijk nodig had. Goed, in feite had ze dat ook echt –ze zouden elkaar moeten helpen om te overleven– maar dat zou ze niet zo snel openlijk toegeven.
Caéliane kwam overeind en rekte zich uit. Haar spieren waren stijf door het liggen op de harde ondergrond en de kou die de jongen uitstraalde. Hij zou prima als koelkast kunnen dienen. Vertwijfeld keek ze naar haar jurk. Die was inmiddels niet echt wit meer. Ze trok de jurk uit. Eronder droeg ze een witte onderjurk die tot boven haar knieën kwam. Met de hitte was een lange onderjurk niet nodig. Voor het riviertje dat eerder ook langs de open plek stroomde, liet ze zich op haar knieën zakken. Voor zover het lukt, waste ze de jurk in het riviertje. Het resultaat verraste haar; de modder was er behoorlijk uit gespoeld. Ze spreidde het kledingstuk uit op het gras. De zon stak alweer fel af tegen de strakblauwe lucht, maar de temperatuur was nog aangenaam. Een perfecte zomerochtend. Door de zon, het vrolijke gefluit van de vogels en de kleurrijke bloemen verbeterde ook haar humeur. Ze liep naar het paard van de jongen toen. Het dier stond alweer in de schaduw en zag er verhit uit. Logisch, hij had de hele tijd met al het tuig op rond moeten lopen. Caéliane leidde het paard naar het riviertje. Terwijl ze het zadel en hoofdstel losmaakte en in het gras legde, dronk het dier wat van het heerlijk frisse water. Ze pakte de kan met melk en goot de melk eruit. Die was warm geworden en zou hoogstwaarschijnlijk ook niet al te lekker meer zijn. Ze gooide de jongen, die nog steeds in de schaduw zat, de geneesmiddelen toe, en een natte doek. Hij moest zichzelf maar even redden.
Caéliane spoelde de kan om en liet ‘m daarna vollopen met water, om dat vervolgens over de rug van het paard te gieten. Na dit een aantal keer te hebben gedaan, zocht het dier de schaduw weer op. De temperatuur was in die korte tijd behoorlijk wat gestegen. Voor de jongen zette ze de kan gevuld met water op de grond. Hij moest zelf maar weten wat hij er mee deed.
Na een tijdje zwijgend in de schaduw te hebben gezeten, richtte ze haar blik op de jongen, die enkele tevergeefse pogingen deed om de doek rond zijn armwond te wikkelen. Ze trok de doek zacht uit zijn handen en bond ‘m gemakkelijk, maar voorzichtig om zijn wond.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ze ineens. Voor zover ze zich herinnerde, had hij zich nog niet eens fatsoenlijk voorgesteld. Maar haar commentaar hield ze dit keer voor haar. Omdat ze voorlopig nog met hem opgescheept zat, had ze besloten dat ze de moeite zou nemen om iets aardiger te gaan doen, mits hij ook wat aardiger werd tegen haar. Anders zou haar geduld snel vervlogen zijn. Zich verontschuldigen voor de klappen die ze aan hem had uitgedeeld, deed ze echter niet, nóg niet. Later, misschien.

Die rotdoek wilde maar niet goed zitten, dat was het enige waar hij aan kon denken. Telkens wanneer hij de onderkant vast pakte, glipte het weer uit zijn vingers en viel het in zijn schoot. Bovendien moest hij zijn arm recht houden en ook dat deed heel veel zeer. Het eten had hij ondertussen al naar binnengewerkt. Het enige probleem dat hij echt had, was dat hij veel vocht nodig zou hebben onderweg, anders zou hij nog uitdrogen. De zweetdruppels vormden zich alweer op zijn lijkwitte voorhoofd. Hij strekte zijn hand uit, om de kan met water die daar stond te grijpen, maar het lukte niet al te best. Doordat zijn hand trilde, viel er water over de rand heen, wat op zijn benen terecht kwam. Dat was niet zo heel erg, vond hij. Langzaam bracht hij de kan naar zijn mond toe, waar hij er met kleine slokjes uit dronk, zodat zijn mond na een aantal teugen al niet meer zo droog aanvoelde als eerst.
Nog steeds wilde de lap niet meewerken en bijna had Cennick hem weggegooid, als Caéliane niet naar hem toe was gekomen
Zonder ook maar iets te zeggen, ging ze voor hem zitten. Haar bovenjurk had ze uitgetrokken, waardoor ze enkel nog een mooi en netjes onderjurkje aanhad. Haar lichaam kwam er goed uit en ondanks dat hij het niet wilde toegeven, vond hij haar best wel mooi. Het was gewoon een jonge vrouw, netjes, mooi dun en rondingen. Eigenlijk vond hij het maar niets, dat hij zou moeten optrekken met een meisje. Niet dat hij een man zou willen als gezelschap, het liefst was hij gewoon alleen. Ook geen last van genante momenten en vervelende dingen.
Binnen een paar tellen had ze de doek om mijn arm heen gebonden, niet te los, niet te strak, gewoon precies goed. De verkoeling werkte goed, waardoor het het bloeden zou stelpen. ‘Dankje,’ mompelde hij zachtjes, al vond hij het niet echt nodig om te doen.
‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ze. Verbaast keek hij haar aan. Hij meende toch te herinneren dat hij zich voorgesteld had, al had hij dat zelf ook niet onthouden, als hij haar was geweest. Vreemd genoeg had hij wel onthouden hoe zij heette. Eigenlijk wel grappig. ‘Ik heet Cennick,’ zei hij schor. Eenmaal kuchte hij om de brok uit zijn keel weg te halen. Mica lag even verderop in het gras, onder een grote eikenboom. Hij keek met nieuwsgierige ogen naar de twee, alsof hij meer wist dan zij. Hij negeerde hem zoveel mogelijk.
De kop van zijn paard, ging heel even schuin naar achteren. Hij brieste, alsof hij heel even de aandacht van hem wilde. ‘Wil je trouwens nog wat eten?’ vroeg hij daarom maar. Ondanks de opkomende blauwe plekken op zijn wangen, kon hij het niet maken haar niets te eten te geven. Bovendien was eten tegen medicijnen best een eerlijke ruil, vond hij. Je had ze allebei nodig om te overleven.
Langzaam stond hij op, goed kijkend naar zijn voeten zodat hij niet zou omvallen en nog meer wonden krijgen. Stapje voor stapje zette hij richting het beekje, waar hij op zijn knieën ging zitten, zijn hand door het water heen haalde en over zijn gezicht liet gaan. Het verfrissende water deed gelijk zijn werking, al brandde de zon alweer heftig in zijn rug. Zo goed en kwaad het ging, waste hij zijn gezicht en omdat het water zo goed aanvoelde, besloot hij er maar met beide benen in te gaan zitten. Het verkoelende water cirkelde rond zijn benen. Een vogel vloog voorbij en zong een vrolijk deuntje. En bijna, bijna voelde hij zich heel even gelukkig. ‘Mica,’ siste hij tussen neus en lippen door. Direct gingen de oren van het paard omhoog en draafde hij vrolijk naar Cennick toe. Op een hele gekke manier had hij zijn tong even naar buiten gestoken, net een hond, om af te koelen. ‘Stap er maar in,’ zei hij. Hij greep het dier voorzichtig bij de manen en begeleidde hij hem zo goed en kwaad het ging het water in. Hij zakte er niet door, dus dat was een goed teken.

Cennick. Oh ja. Dat wist ze eigenlijk ook wel. Hij had het al eerder gezegd, in haar kamer, toen ze nog thuis was. Thuis. Ze wist niet of ze het Zomerpaleis ooit nog weer zou zien, of ze er ooit nog weer in zou ronddwalen net als eerder. Ze kende alle hoekjes, had haar eigen gedetailleerde plattegrond ervan gemaakt, met alle binnendoor weggetjes en verlaten kamers -mogelijke verstopplekken- erop aangegeven. Maar ja, daar had ze nu niets meer aan.
'Wil je trouwens nog wat eten?'
Die vraag verraste haar enigszins. Had hij ook besloten dat ze met aardig zijn tegen elkaar een stuk verder kwamen? Ze hoopte van wel anders zou deze reis helemaal niets worden. Een klein, dankbaar glimlachje speelde rond haar lippen toen ze de appel aanpakte. Het was niet veel, maar wel even genoeg om een ochtend mee door te brengen. Ze at de appel rustig op terwijl ze in de schaduw bleef. Al was het ook in de schaduw snikheet. Misschien moest ze de bovenjurk maar uitlaten. Dan zou ze het, hopelijk, niet zo warm krijgen. Of Cennick zou weer als haar koelkast moeten functioneren. Met haar ogen volgde ze hem en zijn paard -waarvan ze de naam ook niet wist, en deze keer ook écht niet. Ze keek toe hoe het paard wat rond sjokte door het water en af en toe zijn neus erin stak om een slok te nemen. Ze vroeg zich af of er ook vissen in zwommen. Dan zou ze een manier moeten bedenken om die te vangen zodat ze eten hadden. Want dat zou het volgende probleem zijn, eten. Zonder eten konden ze niets.
Ze moest hem maar eens vragen of hij haar kon leren vechten, of in ieder geval de basis ervan. Of jagen, één van de twee. Haar vader had haar nooit een paar vechtlessen willen geven, terwijl ze er wel om had gevraagd. Als er dan een keer iets gebeurde -een Winterrijker kwam plots op bezoek bijvoorbeeld- dan kon ze zichzelf in ieder geval verdedigen. Haar vader had het elke keer geweigerd. Vechten was niets voor vrouwen, daar waren bewakers voor. Maar ja, de bewakers waren niet altijd even snugger, zeg maar gerust bijna nooit. Caéliane besloot op het maar meteen te vragen, anders kwam het er toch nooit van.
'Kun je mij leren vechten..of jagen?'

Verrast keek hij op. Die vraag had hij niet van haar verwacht. Zelf had Cennick gedacht dat ze dat al redelijk kon, aangezien ze toch best wel goed gemikt had daar, in het veld. Heel even overdacht hij het voorstel. Hij zou het er niet veiliger voor zichzelf op maken, door haar te leren vechten. Niet dat het op dit moment zo moeilijk was hem te doden of erger te verwonden, maar het idee dat zijn nogal hatelijke reisgezel goed zou kunnen omgaan met mes of zwaard, deed hem toch wel een beetje huiveren.
Aan de andere kant zou het handig zijn, een helpende hand. Zeker nu ze van plan was langer te blijven en ook zij gevoed moest worden. Zolang hij niet veel kon met zijn rechterhand, moest toch iemand voor het eten zorgen, en zelf zou hij niet een groot deel van de opbrengst kunnen leveren, had hij het idee. Om te jagen, had je heel veel concentratie en geduld nodig en op het moment had hij zijn kop er nou niet echt bij.
‘Dat is prima,’ zei hij, nog steeds een beetje vreemd opkijkend van de plotselinge vraag. De hitte was nog steeds brandend en hij wist zeker dat het nu niet handig was om te doen. ‘We kunnen vanavond wel beginnen, als je wil, nu is het echt te heet voor mij.’ Hij wist niet zeker of ze ook maar iets wist van Winterinwoners, maar dat had ze ondertussen wel kunnen zien: dat hij hier zo ongeveer aan het wegsmelten was. Voorzichtig haalde hij zijn benen uit het water. Zijn schoenen had hij die dag daarvoor al uitgedaan, waardoor hij op blote voeten rondliep. Als iemand hem zo zou zien, zou hij vast en zeker denken dat hij of zij met een zwerver te maken had, wat in feite ook waar was. Zwervers hadden ook geen huis.
Langzaam liep hij naar zijn boom terug, ging zitten en strekte zich uit. Eigenlijk vond hij wel leuk dat ze het vroeg, nu hij er zo over nadacht. Het betekende wel dat ze had gezien dat hij vechten kon en stiekem vond hij dat wel een fijne gedachte. ‘Hoezo kom je daar nu zo op?’ vroeg hij dus nieuwsgierig. De schaduw van de boom hield ergens bij zijn voeten op, waardoor dat in de zon kwam te liggen. ‘Mica!’ schreeuwde hij even. Het paard draaide direct zijn hoofd naar hem toe en kwam langzaam door het water richting de kant aangelopen. Met veel gestoei, wist hij zijn voorpoten op het droge te zetten en uiteindelijk ook zijn achterwerk. Hij was door en door nat, zelfs op het puntje van zijn rug. Hij wapperde een keer met zijn manen en kwam vervolgens op een meter afstand naast me liggen. Hij leek al een stuk vrolijker en levendiger dan hij die dag daarvoor was geweest.