ORPG | As cold as ice and as warm as the sun

Caéliane zat in de vensterbank van haar kamer, op de derde verdieping aan de zuidelijke kant van het grote kasteel dat gebouwd was op een heuvel. Evenals alle andere heuvels in het Zomerrijk, was ook deze begroeid met heldergroen gras, waartussen honderden bloemen stonden in alle kleuren van de regenboog. De deuren van het balkon stonden open en de lange, crèmekleurige gordijnen bewogen in de zachte wind. Het gefluit van de vogels ging onophoudelijk door. Maar de laatste dagen waren toch anders, kouder. De macht van het Winterrijk groeide en er gingen geruchten rond dat er legers richting het Zomerrijk kwamen. Haar vader antwoorde oppervlakkig elke keer als ze het hem vroeg. Nog nooit was ze in het andere rijk geweest, maar als ze de verhalen moest geloven waren de inwoners ervan heel anders, erg..monsterlijk en het zou er altijd koud zijn. Dat tweede was nog wel realistisch maar van het eerste wist ze niet of ze het wel moest geloven. Alhoewel alles in het Zomerrijk ook niet heel normaal was.
Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze uit het raam staarde. Onderaan de heuvel, tussen de honderden houten huisjes, waren de straten vol van de mensen. Op een groot grasveld in het midden van het dorp, stonden tientallen marktkraampjes. Rondom het dorp was een groot, houten hek gebouwd. Er was slechts één poort. Die werd de laatste tijd streng bewaakt. Het hek moest mensen binnen houden, voor hun eigen veiligheid, en buitenstaanders, vijanden buiten houden. Maar natuurlijk wisten er vaak een paar toch onderdoor of overheen te komen. Bovendien had het hek ook een zwakke plek, die zat in de buurt van de achteringang van het kasteel. Daar was een deur in het hek gemaakt, zodat de koning makkelijk weg kon komen als hij naar een ander dorp van zijn rijk reisde.

Alsof hij iets ontzettends vies rook, trok hij zijn neus op. Een weeïge, zoete lucht kwam via zijn neusgaten naar binnen. Mica, zijn paard, scheen nergens last van te hebben en sjokte net als op iedere andere gewone dag voort over de droge zandpaden van het Zomerrijk. Het was allemaal té groen in Cennick's ogen. De bomen, de met mos begroeide grond, de vele akkers en weilanden die vol stonden met producten. Alsof de goden het Winterrijk on ingekleurd hielden en ze alleen de groene stift hadden kunnen vinden om het Zomerrijk te versieren. In ieder geval: Hij vond het maar niks.
Mica knorde zachtjes, al voelde hij het meer dan hij het hoorde. Het was een teken dat hem was aangeleerd om zijn baasje te vertellen dat er andere wezens in de buurt kwamen. Dat klopte wel: De hoofdstad van het Zomerrijk lag aan de horizon te stralen en schitteren en alles aan het silhouet van de grote stad vertelde hem "Ik ben belangrijk" maar het deed hem vrij weinig. Bovendien, hij was niet op weg naar de stad.
Hij had veel grootsere plannen.
De torens van het prachtige kasteel waren prachtig, van een steen met een lichte, warme kleur wat goed paste in deze omgeving. Het deed hem totaal niet denken aan thuis, aan de sterke zwarte muren en torens van het Winter paleis, wat je wel ontzag liet hebben voor de heer en meester van het fort. Niet met veel toeval is die man zijn vader.
'Ho maar,' fluisterde Cennick in het oor van zijn trouwe rijdier en metgezel. Direct stopte deze en begon te grazen in het gras, niet ver van de weg. Mica zou met niemand anders meegaan, ze zou diegene die dat durfde er meteen weer afmikken, enkel de mensen die hij kende mochten bij haar achterop klimmen. Bovendien: de inwoners van het Zomerrijk kennende, zouden die zich dat niet in het hoofd halen. 'Tot zo,' zei hij overtuigend, meer tegen zichzelf dan tegen het paard. Mica reageerde niet meer, die had wel even iets anders aan haar hoofd.

Opnieuw ontsnapte een zachte zucht uit haar mond. Sinds haar vader had gehoord dat de koning van het Winterrijk meer gebied wilde hebben, desnoods met geweld, mocht ze niet verder komen dan de grote, groene tuinen rondom het kasteel. Al na enkele dagen miste ze het urenlange rondzwerven over de uitgestrekte groene grasvlaktes en door de mysterieuze bossen in de buurt, om af en toe uit te rusten bij een beekje met fris, helder water. Ook haar paard, Laéla, miste de bijna dagelijkse tochten van enkele kilometers lang. Ze was er niet aan gewend om een tijd achter elkaar opgesloten te staan in een stal. Heel af en toe reed iemand anders even op haar. Maar dat korte uurtje dat ze beweging kreeg, was voor haar lang niet genoeg om al haar energie kwijt te kunnen. 's Nachts moest er voortdurend iemand naar haar toe om haar te kalmeren als ze weer eens te veel energie had. Caéliane had alles geprobeerd om toch even weg te kunnen, maar haar vader hield voet bij stuk en liet haar niet gaan. Met een zucht stond ze op en liep ze het balkon op. Haar handen rustten op de balustrade terwijl ze uitkeek over de stad. Vanaf de stadspoort was ze op het balkon niet meer dan een witte stip. De witte jurk die ze aan had, wapperde zacht in de warme wind. Ze genoot van de warme zonnestralen die op haar huid schenen. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het in het Winterrijk zou moeten zijn. Daar was het, volgens beschrijvingen die ze had gelezen, altijd bewolkt. Nooit één straaltje zon, nooit temperaturen boven de nul, altijd sneeuw. Het leek haar vreselijk, deprimerend.

Met haast geluidloze passen schreedt hij voort. De ogen van Cennick leken alles te zien, alsof hij ieder moment verwachtte herkend te worden, al was die kans nogal klein. Haast niemand uit het Zomerrijk durfde het Winterrijk te betreden. Het liefst bleven ze kilometers van de grens af, zodat ze konden doen alsof het Winterrijk niet bestond. Geruchten deden zich de ronde: over een leger dat in gereedheid wordt gebracht. Duizenden strijdbare mannen die weggehaald werden bij de warme kachel en hun gezinnen. Jaren hadden zij achter hun koning gestaan, waren ze trots op hem. Nu liet hij na al die jaren zijn ware aard aan de mensheid zien. Zijn wreedheid en zijn macht, dingen die Cennick nooit helemaal begreep. Maar alles wat zijn vader deed was goed, in zijn ogen. De mannen voelden zich verraden, maar moesten toch dienen in het leger. Dagenlang door de kou marcheren, trainen tot ze er bij neer vallen. De ultieme soldaat worden waarmee de koning de oorlog kan winnen. Elke dag werd het leger uitgebreider en uitgebreider. Zelfs een verdwaalde stam in het noorden heeft zich onvrijwillig aangesloten en vormen nu een belangrijk onderdeel van het leger: de boogschutters.
Maar om de kans van zijn overwinning nog groter te maken moet er eerst wat gebeuren in het land van de Zomerkoning. De laatste twintig jaar zijn er bijzondere wezens geboren. Wezens met speciale gaven die het de Winterkoning behoorlijk moeilijk kunnen maken in zijn oorlog. Daarom zijn er door het hele land mannen op pad gestuurd om die mensen te pakken te krijgen en mee te sleuren naar het Winterrijk, al overleven ze dat vaak al niet. Wanneer het lukt worden ze vastgebonden en net zo lang omgepraat en gemarteld, tot ze toegeven en besluiten de vijand te dienen in de oorlog. Wanneer ze weigeren zullen ze het uiteindelijk toch met de dood moeten bekopen.
Het zandpad liep af en ging over op steen. Cennick bleef zo normaal als hij kon doorlopen. Naast zijn koude lichaam en zijn blekere huid was er weinig verschil met de andere inwoners van het Zomerrijk.
Van te voren had hij veel informatie gehad over de hoofdstad van het rijk en het kasteel, zodat hij precies wist waar hij heen moest. Uit een van de boeken uit de bibliotheek van zijn vader had hij een kaart te pakken gekregen, zodat hij uit zou komen op de juiste plek. Deze stamde nog uit de tijd dat er vrede was tussen de twee rijken, dus heel precies was hij niet meer, maar goed genoeg.
'Hier is het dan,' fluisterde hij tegen zichzelf. Een kleine deur, vlak naast het valhek aan de achterkant, die nauwelijks tot niet bewaakt werd. Zonder te aarzelen draaide hij de klink om en stapte het plein op.

Een zachte windvlaag blies haar haren naar achter en voerde een scala aan geuren met zich mee. De geur van lente, bloemen, kruiden en zeep. De zeepgeur kwam vanaf de rivier, waar vrouwen kleding aan het wassen waren. De rivier was misschien wel de belangrijkste bron van bestaan voor de stad. Het water daaruit werd aan de kook gebracht zodat het werd gezuiverd en als drinkwater gebruikt kon worden. Elke dag stonden een paar grote, houten tonnen vol met water op het grasveld waar nu de markt was. Daaruit kon elke bewoner de hele dag door water halen. Het systeem was een paar jaren geleden door mijn vader, de koning, bedacht omdat er vele mensen ziek worden van het rivierwater waarin de was ook werd gedaan. Bovendien stroomde de rivier vanaf het Winterrijk en wie weet wat de mensen er daar allemaal mee deden. Volgens haar vader konden ze er makkelijk giftige stoffen indoen zonder er zelf last van te hebben. Het Zomerrijk was het afvoerputje van het Winterrijk, zo leek het wel. Ze vond de gedachte van giftige stoffen een beetje paranoïde, maar zij wist dan ook niet precies wat er tijdens de oorlog enkele honderden jaren geleden gebeurd was en wat de aanleiding ertoe precies was.
De rivier zorgde ook voor een uitstekend vermaak voor de kinderen, die nog niet op het land of in het huishouden hoefden te werken. Aangezien het water best een aangename temperatuur had en het elke dag sowieso 25 graden was, konden ze er urenlang inzwemmen. Vroeg heeft ze er ook best vaak in gezwommen. Ze zocht niet vaak het gezelschap van andere kinderen op maar vermaakte zicht prima in haar eentje. Met enkel haar fantasie en eigen gedachtegang, kan ze zich prima zoet houden voor een paar uur. Net zoals nu staat ze ook vaak op het balkon. Vanaf de tien meter hoogte had ze een prachtig uitzicht over de uitgestrekte graslanden met heel in de verte de eerste bomen van het bos dat het Zomerrijk van het Winterrijk scheidt. Altijd heeft ze er wel eens heen willen gaan, maar het was te ver en bovendien waren de verhalen die ze erover had gehoord ook zeker niet de leukste. Het zou er spoken, de bomen zouden er door de 'monsters' uit het Winterrijk tot leven zijn gebracht. De Winterrijkers (hahahhaha omg) hebben ze leren praten en lopen, zodat ze de mensen uit het Zomerrijk gemakkelijk tegen konden houden. De bomen zouden als het ware een soort grenswachters zijn, die de wil van de Winterkoning gehoorzaamden. Ook zouden er allerlei rare beesten zitten. Bloeddrinkende vleermuizen, reusachtige wolven, trollen en zo was er een hele lijst.
Ze geloof de er maar deels in. De wezens zouden in mijn ogen best kunnen bestaan, maar lopende bomen? Dat zou ze pas geloven als ze, ze ook daadwerkelijk had gezien.
Een kleine glimlach deed haar mondhoeken omhoog krullen, waarna er een tevreden zucht over haar lippen rolde. Op zich had ze het hier prima. Afgezien van de nieuwe regels op het moment, had ze alle vrijheid.

Het was groot, vrolijk en straalde warmte uit. Als een grote, sterke vader die zijn kind in de armen hield en wilde beschermen voor de buitenwereld. Cennick had er wel enig ontzag voor, maar zou er zelf nooit van zijn leven in willen wonen. Het was hem allemaal te lief. Vrouwen en kleinere kinderen liepen met was en emmers vuil over het plein. De kleinsten liepen aan de hand van hun moeder, met hun mollige beentjes probeerden ze de bloedmooie vrouwen bij te houden. Want dat waren ze; bloedmooi. In het Winterrijk was schoonheid best wel schaars. De vrouwen uit het Winterrrijk konden wel tippen aan de natuurlijke schoon van deze dames, maar ze waren, killer, onvriendelijker en van binnen net zo koud als de besneeuwde bosgronden. Dat was ook de voornaamste reden geweest dat hij weinig contact met andere mensen had gezocht, hij had al genoeg aan zichzelf en er waren er maar weinig die echt naar hem konden luisteren. Zijn moeder was bijzonder geweest, lief en behulpzaam. Op latere leeftijd begon hij te denken dat ze te anders was geweest en begon hij zijn vader ervan te verdenken met een Zomerinwoner te zijn getrouwd. Opzich was dat niet verkeerd, we waren ergens allemaal hetzelfde. Maar in deze tijd accepteerde hij dat niet, ondanks dat hij veel van zijn moeder heeft gehouden.
Niemand lette op hem toen hij de grote stenen trap op liep, de westertoren in. Volgens zijn vader zou ze hier zitten en was er rond dit uur haast niemand in haar buurt, ze was alleen gelaten. Voor hem was het een geluk dat ze niet veel buiten kwam, anders kreeg je dat gelazer weer. Nu was het alleen nog de uitdaging om haar ongezien het kasteel uit te smokkelen. Maar alles op zijn tijd, eerst haar maar eens vinden.
De kleine hakken van zijn zachte jagersschoenen maakte een laag klak geluid, wat door de gangen galmden. Cennick hoopte maar dat ze hem niet van ver aan zou horen komen, al zou ze er in eerst instantie weinig achter denken.
Niet veel later stond hij voor een grote, prachtige lichtbruine deur. Met sierlijke letters stond er op het bordje "Caéliane". Dat moest het wel zijn. Zachtjes drukte hij de deurkruk naar beneden, zodat het niet veel geluid maakte. Hij hield zijn adem in, hij had niet veel wapens bij hem, die waren allemaal bij Mica. Hij was bang dat de kasteelbewoners er iets achter zouden gaan zoeken, dan zou hij niet veilig zijn en zou hij nog voor hij de grens bereikte gevangen genomen zijn en geëxecuteerd, hoe goed hij ook was in het verstoppen voor zijn medemens. Aan de dochter van de koning kwam je niet. Niemand.
Behalve Cennick dan.

Een paar seconden sloot ze haar ogen, genietend van de warme zonnestralen, de heerlijke geuren die in de lucht hingen en het gefluit van vogels. Zonder de nieuwe regels had ze nu haar paard gepakt en was ze een lang stuk gaan rijden. Hoelang de regels nog zouden gelden, wist ze niet. Maar aangezien haar vader soms nogal paranoïde kon zijn, kon het nog wel een tijdje duren. Overdag had ze nauwelijks gezelschap, dat kwam mede dankzij haar zelf. Ze had geen behoefte aan gezelschap, hoe vaak haar vader ook zei dat ze zich niet zo moest afsluiten van de buitenwereld, omdat 'zij later het rijk zou moeten regeren'. Dat was misschien nog wel het grootste waar ze tegenop zag in haar leven. Ze was absoluut geen leidend type en ze zag zichzelf al helemaal niet duizenden mensen toespreken. Liever droeg ze die taak aan iemand anders over, maar het was de eeuwenoude traditie dat de oudste erfgenaam de macht kreeg en natuurlijk wilde haar vader die traditie niet stoppen. Gelukkig was hij ook nog niet zo heel oud en zou het nog wel even duren voordat hij het stokje door gaf aan Caéliane.
Toen ze haar ogen opende, viel haar blik op een groep wolken heel in de verte. De wolken kwamen vanaf het bos. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Er waren hier vrijwel nooit wolken, die waren er alleen in het Winterrijk. Ze had wel eens gehoord dat de wolken voor de legers van het Winterrijk werden uitgestuurd, zodat ze beter konden vechten en geen last hadden van de zon. Ze zouden immers smelten in de zon, net zoals dat de Zomerinwoners zouden bevriezen bij temperaturen onder nul. Ze kon zich niet voorstellen dat het ergens op deze wereld zo koud kon zijn. Haar blik zakte af naar de huizen onder haar. De mensen daar hadden de wolken ook opgemerkt. Sommigen stonden in groepjes bij elkaar en wezen met verontrustte gezichten naar de wolken. De kinderen leken het niet zo interessant te vinden. Na er een blik op te hebben geworpen, gingen ze zorgeloos verder met zwemmen. Ook Caéliane besteedde er niet veel aandacht aan. Ze draaide zich om en liep terug haar grote kamer in. Het dikke tapijt voelde zacht aan aan haar voeten. Voor de spiegel liet ze zich op een stoffen kruk zakken, om vervolgens haar lange zwarte haren nog een keer rustig te borstelen.

Een keer zuchtte hij diep, ontspande hij zijn handen en liep hij verder de grote gang in. Tot Cennick's verbazing was hij niet direct in het woonvertrek aangekomen, maar in een enorme hal die doorliep tot een niet al te grote kamerdeur. Het kon niet anders dat zij achter die deur zat. De hal was prachtig, hoog en zo warm dat je het gevoel had dat je buiten was in plaats van in een tochtig kasteel. Witte tafels met bloemen er op versierden de zijkanten, kroonluchters hingen aan het plafond en kandelaars stonden op de kleine plankjes die er om de aantal meters waren aangebracht. De vloer was zo zacht, dat je zelfs niks van zijn voetstappen zou horen wanneer hij uitbundig op de vloer zou gaan staan springen, al was dat niet echt iets voor hem. Overdag stonden de kandelaars niet aan, enkel de Kroonluchters die voor een warme sfeer zorgden. Ergens vond hij het wel vervelend dit onbekende meisje uit haar huis weg te nemen en mee te sleuren naar het Winterhof, daar zou ze nooit meer zo kunnen leven. Helaas, als hij dit niet deed zou hij zelf ook nooit kunnen terugkeren. Dat betreft was hij best wel Egoïstisch, hij wilde zelf gelukkig zijn, wie zou hem anders gelukkig kunnen maken, de koude winters in het noorden in ieder geval niet. Hij zou binnen twee nachten zijn doodgevroren.
Even twijfelde hij of hij zou kloppen of niet, het bleef een prinses, toekomstig gevangene of niet. Voor hij zichzelf er niet meer toe zou kunnen zetten, gooide hij de deur open, keek hij schichtig in de rondte en sloot hem achter zich, de sleutel draaide hij om en stopte hem in zijn broekzak.
Een meisje, bloedmooi zat haar haren te borstelen op een kruk, die perfect paste bij de rest van het meubilair. Hij slikte eens, probeerde zijn ogen streng te houden, genadeloos en stapte naar voren. 'Hallo,' zei hij monotoon. Hij verwachtte in eerst instantie geen antwoord, dat kreeg hij wel vaker niet. Hij was te beroemd, te bekend in zijn eigen land. Al zou zij een hele andere reden hebben om niks tegen hem te zeggen.

Diep in gedachten verzonken zat ze daar haar haren te borstelen. Inmiddels deed ze het zo vaak op een dag, uit pure verveling, dat ze er helemaal niet meer bij na hoefde te denken. Sinds ze niet meer kon wegdromen tijdens haar dagelijkse tochten over de grasvlaktes, zat ze vaak uren in de spiegel te staren. Achter dat simpele stuk glas, opende zich een hele nieuwe fantasiewereld voor haar. Haar fantasie deelde ze met niemand. Ze schreef het op, maar verborg het goed. Het was haar toevluchtsoord, de enige plek waar ze naar toe kon als alles tegen zat. Met niemand in het kasteel had ze zo'n goede band dat ze diegene alles vertelde. Zelfs niet met haar ouders. Haar vader zat dagenlang te vergaderen, was op reis of had het te druk met andere zaken rondom het bestuur. Als hij op reis was, ging zijn moeder vaak mee en was zij alleen met de bedienden die achterbleven in het kasteel. Als hij weg was, zorgde haar vader ervoor dat er elke minuut van de dag iemand was die haar in de gaten hield. Overbezorgd was hij zeker. Haar moeder wist ze bijna nooit te vinden. Die was elke keer ergens anders. De ene keer op haar kamer, de andere keer in de tuinen en nog een andere bracht ze een bezoek aan het dorp. Ergens had Caéliane het vermoeden dat haar moeder haar niet helemaal mocht, dat ze liever iemand anders als dochter had gehad in plaats van haar. Iemand die sociaal was, een goede nieuwe leider zou zijn, iemand waar ze trots op kon zijn, iemand waar ze mee kon pronken. Met haar kon ze dat niet. Caéliane was te gesloten. Haar moeder had haar zelfs een keer verwijt dat ze teveel fantasie had, dat ze 'niet helemaal in orde' was. Vanaf dat moment was ze haar moeder anders gaan zien. Heel anders. In haar woede had ze bijna een boom dwars door één van de dikke kasteelmuren laten groeien. Ergens diep van binnen deed het haar pijn dat haar moeder zo over haar dacht. Maar ze sloot zich af voor die emotie. Er waren genoeg mensen die haar wel oprecht lief hadden..toch? Nu ze er zo over nadacht, begon ze zelfs daar aan te twijfelen. Was de liefde die haar vader haar schonk wel echt? Wat was echte liefde eigenlijk precies. Vanaf haar balkon zag ze elke dag verschillende stelletjes samen door de stad wandelen, genietend van het lekkere weer. Hun handen verstrengeld met elkaar. Zijzelf had nog nooit liefde voor een jongen gevoeld. Ze sprak dan ook niet vaak met de jongens uit het dorp. Haar vader vond dat volgens haar niet zo erg. Hij verwachtte dat ze zou gaan trouwen met de zoon van één van de stadhouders van andere steden in het Zomerrijk, desnoods zonder echte liefde te voelen voor de ander. Op dat gebied ging het haar vader enkel om macht en geld.
In de eerste instantie merkte Caéliane helemaal niet dat de deur open en weer dicht ging. Pas enkele seconden nadat de deur in het slot was gevallen, drong het tot haar door. Ze legde de borstel neer en draaide zich om. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen ze de jongen zag. Wat deed hij hier? Wie was hij eigenlijk? Kort nam ze hem in zich op. Hij zag er niet uit alsof hij van hier kwam. Zijn huid was bijna zo wit als sneeuw en het leek wel alsof er een onzichtbare sluier van kilte om hem heen hing. Ze kon zo snel niets anders bedenken dan het Winterrijk als plek waar hij vandaan zou kunnen komen. Naast de eeuwige verhalen over de monsters die daar zouden leven, waren er ook enkele anderen. Waarin ze werden beschreven als normale mensen, alleen met een hart van ijs. Die boeken waren officieel verboden, maar haar vader had een paar exemplaren in zijn werkkamer liggen. En nieuwsgierig als ze was, had ze daar natuurlijk al een keer gekeken. Met eenzelfde nieuwsgierige blik in haar ogen keek ze hem nu aan. Maar ook verbazing en wantrouwen waren van haar gezicht af te lezen.
'Wie ben je...en wat doe je hier?' vroeg ze, zonder hem fatsoenlijk terug te begroeten.

Moeder natuur was een wrede vrouw, dat bleek wel weer toen hij in de wonderschone ogen keek van de jonge meid voor hem. Niet dat het hem veel deed, ook in zijn land waren er mooie vrouwen, waarvan al velen hadden geprobeerd hem te verleiden, enkel uit eigen belang. Nooit was hij er ingetrapt en een aantal die toch doorgingen kunnen nu hun laatste jaren wegslijten in de ondergrondse kerkers van het paleis van zijn vader. Het enige waar hij zich echt druk om maakte was iets veel engers, eigenlijk. Niemand zou haar snel vergeten, iedereen die ooit kennis heeft gemaakt met haar zou haar direct herkennen wanneer hij haar zag. De ideeën begonnen te komen. Cennick kon haar altijd zo verminken dat niemand meer bij haar in de buurt durfde te komen. Maar zelfs hij kreeg dit niet over zijn koude hart heen. Vechten kon hij, maar zelfs in het Winterrijk zou een man nooit zomaar een vrouw slaan, of zelfs maar aanraken wanneer het niet mocht. Je kende natuurlijk altijd uitzonderingen, maar veel verhalen had hij er niet over gehoord. Een stelletje barbaren waren het, dat gaf hij toe. Maar respect hadden de vrouwen daar wel verdiend.
'Het spijt me dat ik me nog niet correct heb voorgesteld,' zei hij met een lichte glimlach, maar zijn ogen deden niet mee. 'Ik ben Cennick, en als je een beetje weet van... nouja, de buurlanden zou je misschien wel kunnen weten wie ik ben.' Volgens mij had hij nu wel genoeg informatie over zichzelf prijsgegeven. Hij had immers zijn vader beloofd nooit het woord "Winterhof" te laten vallen. Hij viel al teveel op. Sommigen mensen schijnen een goed aura gevoel te hebben, die blijkt bij hem nogal donker te zijn. Het was een mooie kamer, vrolijker dan zijn krot thuis, hoog in een van de torens waar de kachel nooit zijn best lijkt te doen. Hier hoeft hij in ieder geval niet bang te zijn dat hij bevroor, ondanks zijn lichaamstemperatuur. Smelten zou hier eerder gebeuren.
'Ik denk dat je er snel genoeg achter bent,' zei ik als antwoord op het tweede deel van haar vraag. 'We hoeven niets te overhaasten. We hebben immers genoeg tijd.' Ze was bang, hij zag het aan haar ogen. Het zou allemaal makkelijker zijn als ze hem iets aardiger vond, al zou ze sneller luisteren wanneer ze bang was voor hem. Het moest in ieder geval niet zover komen dat ze uit angst uit het raam zou springen. Misschien was het verstandig om die ook maar dicht te doen.
'Je hoeft niet bang te zijn, ik zal je niks aandoen,' zei hij, terwijl hij over de plek gleed waar normaal gesproken zijn dolk hing. 'Zolang je maar doet wat ik van je verlang, zal er niets met je gebeuren. Dat beloof ik.' Misschien zou ze het niet geloven, omdat er ondanks alles een zekere dreiging te horen was in mijn stem. Achja, hij was hier toch niet om vrienden te maken.

Opnieuw bestudeerde Caéliane de jongen aandachtig. Het was haast overduidelijk dat hij niet van hier kwam. Hier, in het Zomerrijk hadden de mensen een zongebruinde huid, lichte ogen en licht haar. Natuurlijk waren er altijd uitzonderingen, zoals zijzelf met haar donkere haren en lichte huid. Maar daar waren best logische verklaringen voor. Ze had niets tegen de zon en de heerlijke warmte, maar toch gaf ze de voorkeur aan de schaduw. Dat was, in haar ogen, een best logische verklaring voor haar bleke huid. Maar waar haar donkere haren vandaan kwamen, wist ze niet. Misschien had haar oma donker haar gehad. Haar ouders hadden beide dezelfde goudblonde haren. Misschien dat haar haarkleur ook één van de redenen was dat haar moeder liever iemand anders als dochter had gehad. Misschien dacht ze dat Caéliane iets van het Winterrijk had, iets dat niet waar was. Ze richtte haar aandacht weer op de jongen. Zijn ogen leken twee diepe poelen van sneeuw, ijs en kilte.
'Cennick?' herhaalde ze. "Hmm..' Ze haalde haar schouders lichtjes op. 'Nog nooit van gehoord.' Over de buurlanden had ze enkel mythes en verhalen die het leven er omschreven gehoord. Over de leiders ervan was haar nooit iets verteld. Dat kwam ook omdat haar vader dat verboden had. Het was zelfs een officiële wet. 'Over het Winterrijk en de leiders ervan wordt niet gesproken. Enkel een beschrijving van de inwoners is toegestaan.' En ze verder beschreven als vreselijke monsters. Ze had haar geschiedenisleraar er wel eens naar gevraagd, maar ook die weigerde om, naast de beschrijving van de inwoners, ook maar iets los te laten over het buurland.
Afwachtend keek ze hem aan. Hoe goed ze het ook probeerde te verbergen, de angst in haar ogen was niet te missen. Het was logisch dat ze bang was. Een vreemde jongen, vermoedelijk uit een ander land, kwam haar kamer binnenwandelen alsof het de normaalste zaak van de hele wereld was, om zich vervolgens rustig, maar vaag voor te stellen en haar dan te vertellen dat ze niet bang hoefde te zijn. Vooral dat laatste vond ze om te lachen. Als hij wilde dat ze niet bang zou zijn, had hij ten eerste fatsoenlijk moeten kloppen, dan zichzelf volledig voorstellen en indien mogelijk ook nog te vertellen waarom hij hier wel niet was.
'En wat verlang je dan wel niet van mij?' vroeg ze.

Een lichte glimlach bleef rond zijn lippen spelen. 'In eerst instantie verwacht ik niet zoveel van u, prinses,' antwoordde hij, met een spottende nadruk op dat laatste woord. Waarschijnlijk was het haar niet ontgaan. 'Het enige, wat echt van noodzaak is, is dat u binnen nu en een half uur al uw spullen van waarde inpakt en me zult vergezellen op mijn reis richting de Andere Kant.' Ondanks dat ze zich goed wist te houden zonet, verscheen nu wel de schrik in haar ogen. De grijns bleef rond zijn mond spelen, al wist hij niet goed waarom. Het was niet de bedoeling haar te kídnappen, eerder om haar vrijwillig mee te krijgen, zonder haar de informatie door te spelen die hij wel wist en wat wel eens haar dood zou kunnen betekenen. Om haar ongevraagd mee te nemen zou een directe aanleiding wezen tot een oorlog tussen het Zomer en het Winterrijk, al zal dan de Zomerkoning in de aanval gaan, in plaats van andersom. Zijn vader was duidelijk uit op iets dat kon tonen hoe machtig hij en zijn leger wel niet waren, hoe koud zijn hart was jegens zijn volk en hoe hij geen genade toonde, zelfs niet tegen zijn zoon wanneer hij zijn opdracht niet tot een goed einde zou weten te brengen.
Daarom moest Cennick het goed weten te brengen.
'U zult tijdens de reis onder mijn persoonlijke bescherming staan en geen van onze vijanden of medestanders zult u een haar kunnen krenken.' Heus wist hij wel dat dit niet echt een duidelijke belofte was, al was hij hier wel eerlijk in. Niet alleen om haar leven te redden moest hij dit doen, ook zijn eer lag op sterven na dood wanneer zijn missie niet slaagde.
Ze leek niet overtuigd van hem, dat kon hij haar ook niet kwalijk nemen. Ook Cennick wist heus wel wat voor indruk hij achter liet op mensen van andere rijken, andere soorten en mensen die hem niet kenden. Ze moest hem afgrijselijk vinden, al kon het nooit erger zijn dan zijn vader, die leek soms meer een levend lijk dan een wezen die niet als ieder ander ademde. Alsof hij eeuwen geleden al was gestorven.
Met vluchtige passen kwam hij dichterbi en schoof hij vervolgens het gordijn dicht. Cennick speurde met zijn scherpe ogen de kamer af, opzoek naar een mes, of een zwaard, of iets scherps waarmee ze hem zou kunnen aanvallen, mocht het er op aan komen.
Een naald, een scherpe, verdraaide punt van een haakje en een grote, ronde steen, waar haast zeker weten een slinger bij hoorde, werden uit het raam geknikkerd na en korte inspectie. De pijl en boog, die in de hoek van de kamer stonden, vond hij teveel waard om weg te gooien, dus had hij die over zijn schouder heen geslagen.
Verbitterd keek het meisje hem aan.
'Komt er nog wat van?' vroeg Cennick pestend, maar eigenlijk was hij behoorlijk zenuwachtig aan het worden. Hoelang zou het duren voor er iemand de kamer in zou komen en hem hier zo zou zien? Misschien wachtte ze daar juist wel op.

"Naar de Andere Kant." Die woorden bevestigden haar vermoeden. Hij kwam uit het Winterrijk. Onwillekeurig verscheen er een geschrokken uitdrukking op haar gezicht. Hoe was hij hier binnen gekomen? Hoe had hij überhaupt de grens weten te passeren? Als ze haar vader moest geloven, werd die behoorlijk streng bewaakt. Ach ja, elke tactiek kende zo zijn eigen zwakke punten. Toen hij enkele mogelijk gevaarlijke dingen uit het raam gooide, keek ze hem aan met een blik van 'was dat nou echt nodig'. De verleiding om het ook daadwerkelijk te zeggen was groot, maar ze wist zich in te houden. Langzaam kwam ze overeind. Haar lange haren, die ze aan het borstelen was toen de jongen ineens binnen kwam vallen, vielen als een zwarte waterval over haar rug. De ravenzwarte kleur stak fel af tegen de zachtblauwe stof van de jurk die ze droeg. Kort keek ze haar kamer rond. Wat was echt van grote waarde voor haar en móest mee. Sieraden als eerste. Niet om een speciale emotionele reden, nee gewoon omdat ze van sieraden hield. Zonder sieraden voelde ze zich zo kaal, hoe cliché dat ook mocht klinken. Ook nu droeg ze een paar gouden armbanden, die zacht rinkelden bij elke grote beweging die ze maakte. Ze trok een linnen tas onder het bed vandaan. Ergens baalde ze ervan dat ze niet naar haar vader had geluisterd toen hij haar had geadviseerd dat ze voor de zekerheid ook beter een wapen onder het bed moest verstoppen.
'Rustig,' mompelde ze toen hij ongeduldig begon te worden. Caéliane wierp een korte blik op de gordijnen, die bewogen zacht in de wind. Daar beneden lagen ergens de dingen die de jongen uit het raam had gegooid. Hoelang zou het duren voor iemand die spullen zou vinden en ze terug zou komen brengen. Tien minuten? Een kwartier? Zeker geen half uur, althans dat hoopte ze. Ze moest zoveel mogelijk tijd weten te winnen. Met de tas liep ze terug naar de tafel met de spiegel erop. Ze trok één van de houten lades open. Erin lagen tientallen zilveren en gouden kettingen te glinsteren. In een tergend langzaam tempo begon ze de sieraden overdreven voorzichtig in de tas te stoppen. Zo zou het zeker moeten lukken om tijd te rekken. Na ongeveer tien minuten was het eerste laatje leeg. Er was vast al iemand die de spullen had gevonden. Nu alleen nog wachten tot er op de deur zou worden geklopt. Toen ook het tweede laatje was geleegd en er nog steeds niets te horen was op de gang, begon ze onrustig te worden. Ondanks dat ze een kalme uitdrukking op haar gezicht had, was ze alles behalve rustig. Haar trillende handen verraadden haar angst. Hoelang zou ze tijd kunnen rekken? Vijf minuten? Tien minuten? Ze liet zich weer neerzakken op het krukje en trok het derde laatje open. Hierin lagen meerdere ringen. Op de ene zat een diamantje en bij een andere waren er minuscule figuurtjes in het goud gegraveerd. Heel zorgvuldig begon ze de ringen uit te zoeken. Diamantjes bij diamantjes, goud bij goud en zilver bij zilver. Alles om tijd te rekken.

Ergernis, heel veel ergernis. Heus wist hij wel dat ze dit expres deed, dat zou ieder ander ook hebben gedaan. Het leek hem niet dat een prinses als deze nooit de juiste inlichting heeft gehad over criminelen, ontvoerders en ander tuig.
Gelukkig had Cennick ook zo zijn lessen gevolgd.
'Weet je, wanneer we rijden, zullen al die leuke sieraden en diamanten toch wel weer door elkaar geraken. Stop ze nú in een tas, we gaan.'
Er kwam geen reactie.
Het leek hem een slecht moment om haar nu al in de haren te vliegen, al had hij er reden genoeg voor, vond hij. Onrustig begon hij met zijn voet op de grond te tikken. Een irritant geluid was het resultaat. Zijn armen had hij om elkaar heen gevouwen en zijn blik stond op onweer.
'Je begrijpt toch wel dat, als je niet opschiet er iemand binnen komt?' Dat zou zeker iets zijn waar iemand in paniek op zou wachten, heel logisch natuurlijk. Maar of het zou werken, dat wist je nooit. Met een vreemde blik in haar ogen keerde ze zich naar me toe. 'Wat bedoel je daarmee?'
Hij grinnikte even, al was het niet van harte. Misschien moest hij voor de buitenwereld doen alsof hij een moordenaar was, zonder hart, zonder gevoel, maar eigenlijk, zag hij er niet naar uit om een onschuldig iemand te vermoorden, dat was niet zijn stijl.
'Ik bedoel alleen maar, dat we hier toch wel wegkomen, zonder doden of met doden.'
Het leek hem logisch dat ze hier angstig van zou worden, maar er was nauwelijks gevoel te zien op haar gezicht, geen angst, geen pijn, geen vrees voor de toekomst. De boog die Cennick om zijn schouder had hangen, prikte in zijn rug. Wanneer ze weer een beetje tot rust zou komen, zou ze het wapen terug krijgen, of hij zou het verbranden. Het lag eraan wat er nodig was op dat moment. Het was niet echt een veilig idee, aangezien de kans groot was dat ze eerst hem neerschoot en daarna ieder waarvan ze dacht dat hij of zij haar pijn wilde doen.
Vertrouwen moest je kweken, maar soms kwam het nooit tot bloei.
Een paar luttele seconden staarde hij naar buiten, door het raam dat zonet nog open had gestaan. Het was niet veilig om in de zon te gaan staan, niet voor een te lange tijd. Ze zouden hun tocht moeten maken door het bos, waar schaduw overheerste en hij geen lichaamsbescherming nodig had. Daardoor zou hij enkel nog heter worden, het benauwd krijgen en dat was ook geen pretje.
'Ben je nu wel bijna klaar, prinsesje.' De spottende woorden rolden over zijn lippen. Hij wist dat ze geen respect voor hem zou tonen, dus zou hij dat andersom ook niet doen. Dat respect had ze nog niet verdiend.

Ze was van plan zijn opmerking te negeren, maar de verleiding om een reactie te geven was te groot.
‘Als ik ze zorgvuldig inpak, kunnen ze niet door elkaar raken,’ reageerde ze kalm. En dat terwijl ze alles behalve kalm was. Waarom kwam er niemand? Iemand zou allang de weggegooide spullen moeten hebben gevonden. Caéliane wierp een kort blik op de gordijnen.
‘En waar ben ik mee bezig? Ik stop ze in een tas,’ vervolgde ze laat. Hij zei dat ze die sieraden nu in een tas moest doen, dat deed ze. Alleen misschien niet op de manier en in het tempo dat hij had gewild. Ach ja, pech voor hem. Rustig pakte ze een paar doosjes. Elke ketting ging in een ander doosje zodat ze niet in de knoop konden komen. Natuurlijk was dat niet de enige reden, het scheelde haar niet zoveel of ze wel of niet in de knoop zaten, ze had het geduld er wel voor om ze te ontknopen. Ze keek op toen hij vroeg of ze begreep dat als ze niet opschiet er iemand binnen zou komen. Dat begreep ze heel goed, ze wachtte zelfs tot er iemand zou komen. Ze staakte het inpakken en draaide zich naar hem om.
‘Wat bedoel je daarmee?’ Met nog steeds dezelfde wantrouwende blik in haar ogen keek ze hem aan. Zijn antwoord zette haar even aan het nadenken. Zou ze een dode over hebben voor haar vrijheid? Waarschijnlijk niet, ze was soms wat egoïstisch dat moest ze toegeven maar een onschuldige iemand de dood in jagen, nee dat ging haar te ver. En als diegene dan dood was, had ze er nog niets aan, behalve als diegene veel lawaai zou maken. Dan zou er wel iemand komen kijken of alles in orde was. Maar als die dan ook werd gedood…Resoluut zette ze de gedachte uit haar hoofd. Met een neutrale blik keek ze hem nog enkele seconden aan, waarna ze zich weer omdraaide en verder ging met de kettingen. Zijn opmerking had ergens wel resultaat gehad. Onbewust pakte ze de rest van de sieraden snel in een tas. De spottende klank in zijn stem irriteerde haar.
‘Ik moet nog kleding uitzoeken,’ antwoordde ze kort. Kleding en daarna nog haar tekenspullen, al zou dat laatste niet veel tijd in beslag nemen. Een geluidje op de gang trok haar aandacht. Meteen schoot haar blik naar de deur. Zou iemand eindelijk haar spullen terug komen brengen? Nou ja, als er maar iemand kwam, ongeacht waarvoor zou ze al blij zijn. Terwijl ze enkele jurken uit de kledingkast pakte, luisterde ze ingespannen naar het kleinste geluidje dat van de gang kwam. Kort gleed haar blik naar de jongen. Hij stond in de buurt van het raam. Misschien zou ze hem van het balkon af kunnen duwen, of in ieder geval het balkon op zodat ze om hulp kon roepen. Er was altijd wel iemand die zijn of haar blik op het balkon gericht had. Zo’n heel slecht idee was dat nog niet eens, al betwijfelde ze wel of ze er sterk genoeg voor was. Ten eerste zou ze bij hem in de buurt moeten komen. Ze zou als smoes kunnen gebruiken dat ze iets moest pakken uit het ladekastje achter hem. Een kleine grijs gleed over haar gezicht. Het was in ieder geval het proberen waard.

De ergernis begon zo langzaam aan om te slaan in woede. Het leek haar totaal niets te kunnen schelen dat er doden zouden vallen om haar vrijheid, die ze toch niet zou krijgen, overigens. Hij wist niet, en niet alleen omdat hij geen volwassen prinsessen had het Winterrijk, dat prinsessen zo... achterbaks en egoïstisch konden zijn. Misschien was hij niet de aardigste, maar eer had Cennick nog wel.
Een soort van, dan.
Een vreemd gerommel was te horen op de gang. Direct greep hij naar de zijkant van zijn broek, maar de schede hing, waar hij zich nu wel voor om zijn kop kon slaan, in een van de zadeltassen van zijn paard. Hij wist bijna zeker dat het brave dier er nog stond, het was immers zo getraind dat het niet weg zou lopen en voor andere dieren en mensen was het niet bang. Hij maakte zich eerder zorgen om zijn eigen veiligheid.
Al zou zijn vader het niet erg vinden als dit het einde van zijn oudste zoon zou betekenen. Liefde was iets heel ongewoons in zijn thuisland, het was hen ontvreemd en wanneer je daar zei dat je iemand wel "mocht" was dat al heel bijzonder.
Het was serieus maar heel even dat hij niet oplette. Het was zo soepel gegaan, op haar slome reactie na, gebeurde alles zoals hij het wilde.
Totdat hij ineens een hele harde knal tegen zijn lichaam aan kreeg, dat hem al het lucht uit zijn longen deed slaan. Heel even werden zijn ogen groot, heel even was hij écht verrast.
In een reflex greep hij haar schouder vast, maar door het tegenwicht, werd hij naar achter geduwd.
Een hard gerinkel, een klap, ogen die groot werden van de plotselinge pijn die opwelde op de plekken waar het glas hem raakte. Bloed spoot uit verscheidene sneeën die in zijn rechterhand waren gemaakt door het gebarsten glas. 'Wat doe je in godsnaam!' schreeuwde hij, voor het eerst toonde hij een soort van angst. Angst om betrapt te worden, angst om te vallen.
Angst, om misschien wel dood te gaan.
Maar hij zou niet alleen gaan.
Zijn hand boorde nog in de schouder van het meisje, de witte huid was heel opvallend op de prachtige, getinte huid van het meisje. Hij zou niet loslaten. Zijn tanden waren te zien, zijn blik onbereikbaar.
De enige reden dat ze niet vielen, was door het hekje ter veiligheid van het balkon. ‘Wil je echt zo graag dood?’ Cennick knarste met zijn tanden, hij haatte het om anderen te laten zien dat hij verrast was, dat hij het niet zag aankomen. Hij schoof het ook niet onder stoelen en banken, dat was dan weer zijn pech. De tas die ze gepakt had, hing over haar schouder en kon gewoon niet licht aanvoelen. Ze had nog nauwelijks kleren gepakt, maar door de knal en de vreemde geluiden achter de deur, voelde hij zich bedreigd en wist hij dat ze moesten opschieten.
Daarom liep hij snel naar binnen, opende lukraak een kast, greep er een dun shirt, een vest en een stoffen broek uit, gooide het in de tas, die op de grond lag en gooide het haar kant op. ‘Pak vast, we gaan. Schiet op, anders zal ik niet meer zo vriendelijk zijn.'
Langzaam greep ze het hengsel van de tas vast, terwijl Cennick al klaar stond om haar mee te sleuren. Maar precies op dat moment, expres of per ongeluk, stak ze haar voet naar voren en viel hij erover heen.
Er knakte iets, waarschijnlijk de boog, terwijl hij plat op zijn buik lande, en hij zich zo snel mogelijk om probeerde te draaien.

Tergend langzaam pakte ze een jurk uit de kast, bekeek 'm aandachtig om het kledingstuk vervolgens weer terug te hangen. Hem verloor ze echter ook geen moment uit het oog. Ze wachtte. Ze wachtte op het moment dat hij zijn concentratie even liet verslappen. Dan zou ze haar kans grijpen. Het gestommel op de gang was er nog steeds. Caéliane gokte dat het de schoonmaakster was, nou ja daar hoopte ze op want in dat geval zou diegene zo ook naar deze kamer komen. Ze hing een volgende jurk terug in de kast en wierp een schichtige blik op de jongen. Hij staarde naar de muur, perfect. Rustig liep ze op hem af om zogenaamd iets uit het kastje achter hem te pakken. Op het moment dat ze hem passeerde, duwde ze hem met alle kracht richting het raam. Het had het gewenste effect, deels in ieder geval. Hij vloog door het raam en een moment waren pijn en schrik duidelijk af te lezen van zijn gezicht. Het niet geplande was dat hij haar aan haar schouder mee trok waardoor zij half bovenop hem viel. Snel krabbelde ze weer overeind. Het kon haast niet anders dan dat iemand buiten het had gezien.
'Liever dood dan met jou mee.' Loom pakte ze de tas op. Dat hij net op dat moment naar haar toe kwam lopen was puur geluk voor haar. Ze haakte haar voet voet om zijn enkel en haalde hem zo onderuit. Het verbaasde haar dat dat nog zo makkelijk ging, alsof hij niet eens probeerde om overeind te blijven. Caéliane rende naar de deur toe. Door de adrenaline duurde het enkele seconden voor ze het slot eraf kreeg. Ondertussen klopte haar hart in haar keel. Ze had gezien dat hij geen wapens had toen hij binnen kwam, maar ze moest er aan denken dat hij haar pijlen had gepakt.
Na een paar seconden, die voor haar veel langer leken te duren, sprong de deur eindelijk van het slot. Een blik over haar schouder vertelde haar dat de jongen inmiddels weer overeind was gekomen. Zo snel als dat ging met haar jurk rende ze de gang in. Tot haar grote teleurstelling en ergens ook wel paniek, zag ze dat de schoonmaakster weg was.

'Heel slim hoor, heel slim.' De woorden schoten als gifpijlen over zijn lippen. Haar woorden over dood en met mij mee gaan deden hem schijnbaar meer pijn dan hij voorheen gedacht had. Het was niet de bedoeling vrienden te maken, maar vijanden waren evenmin het plan geweest.
De boog was gebroken, het hout was onder zijn gewicht versplinterd en viel niet meer te repareren. Zonde, het was een mooi ding geweest en hadden ze vast nog wel wat aan gehad op hun reis.
Niet ver liep hij op haar achter. Met bonkend hart, trillende vingers en gekromde tenen liep hij voor de zoveelste keer op haar af. Niet zonder emotie, die tijd was afgelopen. Ze mocht best weten dat hij het meende, dat hij serieus van plan was haar hier weg te halen om haar nooit meer terug naar huis te laten keren. Makkelijk zou niet gaan, ze had er zelf voor gekozen. Dan maar op de... iets lastigere manier. 'Ik zweer het je, als je nu nog iets flikt, zal je helemaal niets meemaken van de reis. Dat is nog gevaarlijk ook. Voor jou, tenminste.' De koker was niet kapot gevallen. Het was van sterk materiaal, wat je nodig had in een gevecht. De pijlen waren stuk voor stuk prachtig en witte veren sierden de uiteinden van iedere pijl. Ze waren ieder precies hetzelfde.
In een handige beweging, greep hij en pijl uit de koker en hield hem met drie vingers vast. Ver en recht kon je er niet mee gooien, maar als steekwapen tegen iemand die zich niet kon verweren, maar die niet van plan was zich over te geven, was het een uitstekend wapen voor.
De hand lag achter zijn schouder, gebogen alsof hij hem zou afschieten zonder boog. Met zijn andere hand, greep hij ruw de schouder van het meisje vast. Een kleine scheur in de jurk was het gevolg. Een rilling ging door haar heen, waarschijnlijk door zijn koude aanraking. Zijn hand ging verder naar haar keel, waar hij die losjes beetgreep. Nog even en hij zou nu al zijn eerdere belofte breken. 'Luister, nog heel even heel goed. Je kreeg nog even de vrijheid van me om je spullen in te pakken. Dat had geen ander gedaan. Je kreeg de kans iets van thuis mee te nemen, om niet alles te hoeven vergeten van hier. Maar nu zie ik in dat ik dat niet had moeten doen. Je gaat nú mee en het kan me niet schelen wat voor offers je ervoor moet maken.'
"Je wil niet weten wat voor offers ik hiervoor moet maken." Dat was wat hij erachteraan dacht. 'Ik wil je het zo plezierig mogelijk maken, maar als jij zo blijft tegenwerken, zal ik hier verandering in brengen.'
Hij liet haar keel weer los, borg de pijl weer op en draaide zich half om om haar tassen nog te pakken. 'Ik zou maar niets proberen, ik heb je zo weer te pakken.'

Haar jurk werkte niet bepaald mee tijdens het rennen. In tegendeel zelfs. Het leek wel alsof de stof wilde dat ze niet op tijd weg kon komen. Nu baalde ze ervan dat ze het kledingstuk niet eerder had laten inkorten. Haar moeder had het haar eergisteren nog gevraagd, maar natuurlijk had ze daar toen geen zin in gehad. Ze had zelfs voorgenomen om 'm vanochtend weg te brengen maar ook toen had ze geen zin gehad. Eén dagje langer maakte toch ook niet zoveel uit, hoe had zij kunnen weten dat dit zou gebeuren? Ze had het sowieso al niet voor mogelijk gehouden dat iemand uit het Winterrijk het Zomerrijk binnen kon komen. Ze dacht dat de grens goed werd bewaakt, nu bleek wel weer dat dat enkel werd gezegd om het volk rustig te houden en een veilig gevoel te geven. Maar wat haar bovenal verbaasde was het feit dat hij het kasteel binnen was gekomen. Dat werd namelijk wel bewaakt, dat wist ze zeker. Oké, de bewakers waren soms niet al te snugger en geloofden snel dingen, maar een bewoner uit het Winterrijk zouden ze toch moeten herkennen?
Paniek overviel haar toen ze de muur aan het einde van de gang zag. Het liep dood. Stom, dat had ze kunnen weten. Maar in haar haast was ze vergeten eraan te denken dat de gang naar links doodliep. Met een muur rechts van haar, een muur links van haar, een muur voor haar en de jongen achter haar kon ze geen kant op. Als een rat in de val. De koude aanraking van zijn huid op haar blote schouder liet een rilling door haar heen gaan. Het leek wel alsof hij enkel uit ijs bestond, miljoenen kleine ijskristalletjes, zowel van binnen als van buiten.
Een kalme, neutrale blik lag in haar ogen. Hij zou haar niet vermoorden, dat wist ze anders had hij dat allang gedaan. Hij had haar nodig, al wist ze niet waarvoor. Onwillekeurig zoog ze een diepe hap lucht naar binnen toen hij haar los liet.
'Ik wil het je zo plezierig mogelijk maken.'
Bij die woorden moest ze moeite doen om geen spottend lachje te laten horen.
'Als je het me echt zo plezierig mogelijk wilt maken, laat je me nu met rust en verdwijn je terug naar je lelijke bevroren landje, als iemand je daar dan nog wil hebben tenminste. Waarom ben jij eigenlijk gestuurd? Grote kans dat je het niet overleefd had, maar tja dan was je vader wel makkelijk van je af en had ik ook geen last van je. Hmm, misschien was dat inderdaad wel het beste geweest, jij dood. Je vader had dan ook een goede smoes. Zou hij erom treuren? Denk het niet anders had hij wel iemand anders gestuurd.'
Ze verbaasde zich over hoe gevoelloos ze klonk. Maar ja, zo was ze nou eenmaal. Lief van de buitenkant en binnenkant, mits de ander ook aardig was voor haar en dat was de jongen zeker niet.
'Jajaja,' mompelde ze als reactie op zijn laatste woorden. Hoe vaak had hij dat nou al wel niet gezegd? Voor haar gevoel heel vaak, maar iedere keer had zij daar totaal geen gehoor aan gegeven.

Heel even verkrampte zijn hand. Het bloed droop er nog steeds in kleine stroompjes uit. Het brandde en deed veel pijn, maar was niet de reden, waardoor hij nu langzaam tranen omhoog voelde komen. 'Misschien was het inderdaad wel beter geweest, misschien had ik wel dood moeten zijn. Had jou ook een lastig uur bespaard.' De felheid van mijn woorden verraste hemzelf. Normaalgesproken was het meeste gespeeld, was hij zelf verstopt achter een masker, maar door de woorden van het meisje, die hij heel anders had ingeschat, lief, misschien wel arrogant, maar makkelijk te overmeesteren, was hij er anders over gaan denken. Waaróm deed hij dit in godsnaam? Om in de gunst te komen van zijn vader? Dat zou niet nodig hoeven zijn, hij was zijn oudste zoon. Hij wist het niet en had er ook niet over willen nadenken, al was eenzaamheid wel een flinke valkuil voor iemand die zijn emoties plat probeerde te leggen.
De tassen die hij om zijn linkerarm had vastgepakt, vielen op de grond toen hij zijn arm naar beneden liet vallen. Een zachte plof was te horen en sieraden die een klap maakten op de grond. Gerinkel wanneer ze op elkaar botsten.
Zonder nog een woord te zeggen, zonder nog een keer om te kijken, draaide hij zich om, hield zijn hand boven zijn hart, om het bloed ietswat te stelpen en liep naar de kamer van Caéliane. Langs de bewaking kwam hij niet meer. Ze zou hem direct verraden en langs de soldaten zou Cennick vast en zeker niet nogmaals komen. Zeker rond het middaguur was het een groot wespennest op de binnenplaats van het paleis, dat was zelfs bij hen zo. De nijverheid was groot hier, dus zou het er nog drukker zijn, met mensen die hun zelfgemaakte spullen gingen verkopen op markten en op binnenpleinen.
Het zou het verstandigst zijn er gewoon tussen uit te knijpen en te vertrekken. Om nooit meer terug te komen.
Naar het onbekende.
Want een thuis had hij niet meer.
Nu hoopte hij maar dat Mica al die tijd nog stond op de plek waar hij het dier had achtergelaten. Hij zou het toch niet trekken, maandenlang met zo'n verwende nest op sleeptouw. Ze zou iedere dag toch wel pogingen doen om te ontsnappen en daar had hij weinig trek in. Nu was het al doodvermoeiend en bijna zijn dood geweest. Dit zou hij nog geen maand uithouden.
Hij mocht wel eens gaan opschieten. De glasscherven zouden immers niet zomaar uit zijn hand gaan en konden alleen maar dieper in zijn vel gaan zitten. Dat kon nog wel eens leuk worden.
Het was er niet zo hoog, de kamer was hooguit drie meter vanaf de grond en zou makkelijk te springen zijn. Voorzichtig, ermee rekening houdend dat hij zich maar met een hand kon vastpakken wanneer het moest, gooide hij zijn benen over de rand en ging zitten, klaar om te springen.
Rustig zette hij af, klaar voor de klap die zeker komen zou.

Haar woorden raakten hem, dat was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Hadden mensen uit het Winterrijk dus toch ergens wel een hart en gevoel. Met een ietwat afwachtende blik in zijn ogen keek ze hem aan en wachtte ze op een verdere reactie. Tot nu toe reageerde hij aan de ene kant geduldig maar aan de andere kant ook absoluut niet. Het was lastig om zijn reactie op dit in te schatten. De felheid was duidelijk te horen in zijn stem, evenals verdriet en ergens ook woede. Een reactie die te verwachten was. Maar wat ze niet had verwacht was dat hij de sieraden zou laten vallen, zich zou omdraaien en haar kamer in zou lopen. Even bleef ze verbluft staan, zich nog niet beseffend dat ze haar vrijheid heel plotseling weer terug had. Langzaam drong het tot haar door. In de eerste instantie wilde ze vluchten, naar beneden rennen, de bewakers waarschuwen en zelf veiligheid zoeken. Maar iets in haar, het goede in haar, vroeg zich af wat hij deed in haar kamer. Langzaam liep ze naar de deur toe en keek ze tussen het kiertje door. Haar blik viel op de opzij geschoven gordijnen. Nog net ving ze een glimp op van de jongen die van het balkon sprong. Even bleef ze geschokt staan. Hadden haar woorden zo'n grote invloed op hem gehad? Was ze zo... gemeen geweest. Het antwoord op die tweede vraag wist ze wel: ja, dat was ze. Op het gebied van fysiek geweld was ze erg zwak maar iemand psychisch pijn doen kostte haar weinig moeite. Nog steeds stond ze in de deuropening. Met een verwarde, geschokte en ergens ook schuldige blik in haar ogen. Als hij een beetje gunstig was gevallen dan braken de coniferen zijn val enigszins, of de rozenstruiken. Al leek het haar ook niet zo prettig om daarin te vallen. Als hij pech had zou hij op het verharde pad naast de coniferen landen. Caéliane wist niet waar ze op hoopte. Eerst op dat hij het niet overleefde, maar daar was ze nu niet meer zo zeker van. Oké, hij had haar bedreigd en was niet al te aardig geweest, maar hij had haar geen pijn gedaan. Was de dood dan niet meteen een hele erge straf? Kort sloot ze haar ogen om haar gedachten even op een rijtje te zetten. Alles was zo snel gegaan. Er woedde een ware tweestrijd in haar. Aan de ene kant wilde ze dat hij werd opgepakt, als hij niet al dood was, maar aan de andere kant wilde ze hem zijn leven terug geven en hem in de gunst van zijn vader brengen, alleen zou ze daarvoor haar eigen vrijheid en wellicht leven moeten opofferen. Ze opende haar ogen en een gefrustreerde zucht ontsnapte uit haar mond. Ze begon te lopen, te rennen naar beneden. Uit de keuken gritste ze een klein mes mee, om vervolgens naar buiten te rennen, naar de plek in de tuin onder haar balkon. Het mes had ze enkel mee ter verdediging. Het goede in haar has gewonnen.
Al snel zag ze de jongen liggen. Hij lag half in de rozenstruiken en zijn ene arm zat onder het bloed. Dat moest zeker pijn doen. Langzaam liep ze naar hem toe. Haar linkerhand omklemde het mes zo hard dat haar knokkels er wit van zagen. Ze wist dat ze het nooit over haar hart zou krijgen om iemand te vermoorden, maar hij had haar ook zeker niet gedood met de pijlen, dat wist ze en toch was ze er ergens wel voor terug gedeinst. Voor hem, op een meter afstand bleef ze stilstaan. Ze zweeg. Vragen of het zou gaan was overbodig. Ze stond daar enkel, en keek hem aan.

Kleine steken, kleine vreemde punten boorden zich in zijn huid. Onverwachts. In plaats van een harde klap op de grond, viel hij recht in een doornstruik. Het was de bedoeling geweest dat hij nog half gestaan had, maar doordat hij zijn evenwicht niet had kunnen vinden, was hij alsnog achterover gevallen. Zachtjes kreunde hij, snikte hij zachtjes. Terwijl hij licht voorover boog om zijn rug uit de doornen te halen, hoorde hij een paar voetstappen aankomen. Verwoed draaide hij zich om. Dit kon absoluut niet slechter lopen. Nu zou hij haar nooit meer meekrijgen. Niet zonder zijn eigen eer weg te gooien, tenminste. Hij zou eerder moeten smeken, moeten bidden, maar echt bang zou ze nooit voor hem zijn. Niet na dat stomme gedrag van net. Niet vaak reageerde hij zo raar, of vol emotie. Het was hem onbekend. Niemand kende hem echt zoals hij was, niemand kwam zo dichtbij dat hij of zij hem echt goed zou leren kennen. Dat had hij ook altijd vermeden.
Zelfs zijn vader wist niet wie hij was.
'Zo, kom je er een eind aan maken, lieverd.' Misschien had het honend geklonken wanneer er niet twintig doornen zich in zijn huid boorden, want nu klonk het eerder als een smeek gebeden.
Heel voorzichtig trok hij nog een doorn uit zijn arm, waarna hij zo goed en kwaad het ging opstond, steun zoekend bij iets wat hem overeind zou houden. Ondertussen hield hij het meisje goed in de gaten. Ze deed niets, helemaal niets. Haar mond bleef gesloten, maar het mes dat ze in haar hand had trilde van de spanning die gierde door haar lichaam. Cennick wist, dat ze niet zou twijfelen om het te gebruiken wanneer het nodig mocht zijn. Dat was ook meer dan logisch, al beviel het hem niet, dat ze terug kwam. Had ze de bewaking geroepen? De wacht? Of gewoon het leger opgetrommeld? Het zou hem verbazen.
Wankelend vond hij zijn weg over het pad. Zijn gewonde arm boven zich houdend. Eigenlijk zou hij het liefst ergens onder een boom op zijn gemak de glasscherven eruit trekken, maar voorlopig had hij daar geen tijd voor. De adrenaline gierde door zijn lichaam, al was dat niet te zien aan zijn langzame gedrag. Misschien had hij dan toch iets meer aan die klap overgehouden dan hij eerder had gedacht. Drie meter blijkt meer te zijn dan je misschien wel denkt. Helaas, het zat hem nou niet echt bepaald mee.

Zelfs vanaf vier meter afstand was te zien dat behoorlijk wat doorns in zijn huid staken. Caéliane hoefde niet helderziend te zijn om te weten dat dat erg veel pijn zou doen. Hij had dan ook nog net het ongeluk dat hij uitgerekend in die struik was gevallen en niet in die er naast. De mensen in het Zomerrijk hielden ervan om te experimenteren met allerlei middeltjes die planten sneller zouden laten groeien. Het merendeel ervan werkte niet, maar het middeltje dat op die struik was getest wel, het was zelfs iets uit de hand gelopen. De struik was was in een paar weken ruim een meter gegroeid. Maar niet alleen de struik, ook de doorns waren gegroeid. Sommigen waren wel twee tot drie centimeter lang en vlijmscherp. Het was alles behalve leuk om erin te vallen dus. Ergens had ze medelijden met de jongen. De woorden over zijn vader waren enkel een poging geweest om hem van zijn stuk te brengen. Ze wist tot voor kort niet eens of hij hier uit zichzelf heen was gekomen of dat iemand hem had gestuurd. Ja, ze was soms gemeen maar hem zo erg kwetsen was nou ook weer niet haar bedoeling geweest. Aan de andere kant vond ze het ook wel weer terecht.
Ze onderdrukte een gefrustreerde zucht. De ene helft van haar schreeuwde dat ze een einde moest maken aan zijn leven terwijl de andere kant haar aanmoedigde om hem te helpen.
'Nee, ik ben geen moordenaar,' reageerde ze op zijn opmerking. Ze zou waarschijnlijk nooit iemand kunnen doden. Het schuldgevoel zou haar dan haar hele leven blijven achtervolgen. Bovendien zou haar moeder haar dan nooit meer aankijken. Die had liever een andere dochter gehad, één die wel sociaal was, één die wel goed luisterde, haar niet op alle gebieden teleurstelde en zich echt naar een prinses gedroeg.
Resoluut zette Caéliane die gedachte uit haar hoofd. Daar maakte ze haarzelf alleen maar ongelukkig mee. Een zachte zucht rolde over haar lippen toen de jongen bij haar vandaan liep. Ze besloot om het mes maar even te laten voor wat het was en gooide het in het gras. Ze rende achter de jongen aan en hield hem tegen.
'Als je levend thuis aan wilt komen, neem dit dan aan.'
Uit de zak van haar jurk toverde ze een doek, een potje genezende zalf, ontsmettingsmiddel en pijnstillers tevoorschijn. Met de hitte in het Zomerrijk gingen wonden al snel ontsteken met als gevolg dat er in je slaap tientallen vliegen op af kwamen. Ze duwde de spullen in zijn hand en maakte aanstalten om zich om te draaien.

Nog voor hij het spul goed in zijn handen had, gooide hij het alweer in het gras. Het brak niet, maar Cennick zou er in ieder geval geen gebruik van maken.
'Ik hoef jouw hulp niet.' Meer kwam er niet meer over zijn lippen, daar had hij ook niet echt de kracht voor. Met iets meer waardigheid dan hij net had, liep hij door, zo om het meisje heen en vervolgde hij zijn weg richting de bossen met schaduw waar hij het iets langer vol zou kunnen houden dan hier.
Misschien waren die middelen inderdaad wel handig geweest. Tenminste, als hij terug naar huis had willen gaan. Hij zou nooit zonder het meisje terug kunnen komen, dus kon hij zijn veilige warme kamer beter vaarwel zeggen voor hij er echt spijt van zou kunnen krijgen, hij om zou draaien en nog een vreemde poging zou doen haar mee te krijgen. Bovendien, zou hij niets aannemen van het meisje, misschien had ze het wel vergiftigd, of zou het gaan branden op de huid. Niemand wist zeker of dezelfde middelen wel zouden werken bij een Winterinwoner. Ze waren immers behoorlijk anders en waren tegenovergesteld in vrij veel dingen als huid, warmte en emoties.
Als een ander, zonder gedachten en herinneringen liep hij voort. Zo min mogelijk aandacht bestedend aan zijn lichaam en vooral zijn arm, vond hij zijn weg terug naar het behoorlijk afgelegen pad, al was dat behoorlijk moeilijk. Mica stond bijna onzichtbaar tussen de bomen verstopt. Zijn scherpe ogen zagen hem al van ver aankomen en daarom liet hij een hinnik van herkenning gaan. 'Hallo, jongen,' mompelde de gewonde knul. Zijn benen brandden en ademhalen ging een stuk moeilijker dan normaal, doordat de lucht uit zijn longen werd gedrukt toen hij was gevallen. Die hadden dus ook een klap gehad.
Mopperend greep hij het leidsel van zijn rijdier beet en begeleidde haar tussen de bomen door. Als de soldaten hem wílde vinden, zou het ze toch wel lukken dus kon hij maar beter niet te moeilijk doen. Langzaam liet hij zich zakken op het zachte mos. Verkrampt en gepijnigd begon hij de doornen die zich in zijn rug hadden geboord eruit te trekken, die waren het meest pijnlijk wanneer hij zat.
Zachtjes en heel voorzichtig greep hij met trillende hand naar een kleine glasscherf in zijn hand. Het scherpe spul prikte verder in zijn vlees, voordat hij het eruit getrokken kreeg. 'Auw,' kreunde hij, voordat hij aan de volgende begon.